Αλλαγές στην τιμή του νερού....

  Εφόσον βέβαια αυτές ψηφιστούν στο δημοτικό συμβούλιο της επόμενης εβδομάδας. Πρέπει να πούμε πλέον ότι η εξίσωση του νερού θα είναι πιά όχι άλυτη αλλά πάντως πολύ δύσκολη δεδομένου ότι η παρουσία του Δ. Καρύδη που έχασε την έδρα όπως και το ΠΑΣΟΚ στην Α΄Πειραιά ήταν καταλυτική για την είσπραξη έξτρα ποσών που μπάλωναν τρύπες στο χρέος  του νερού. Κατά συνέπεια η τιμολόγηση του πρέπει να γίνει ακριβέστερη ώστε το χρέος να μην μεγαλώνει υπέρογκα. Οι πρώτοι υπολογισμοί του νέου αντιδημάρχου έδειξαν κόστος 2,50. Νεώτεροι κατέβασαν το κόστος στο 2,20. Τελικά προτείνεται ως νέα τιμή το 1,90. Και επειδή όπως γνωρίζουμε οι αποφάσεις σε αυτό το δημοτικό συμβούλιο παίρνονται με πολύ κόπο αν υπάρξουν αντιδράσεις ίσως πάμε και πιό κάτω. Σε ότι αφορά αυτό το θέμα ας μην γινόμαστε μάντεις κακών και ας περιμένουμε την συνεδρίαση. Ομως στο δεύτερο σκέλος αυτό των απωλειών δεν υπάρχει τίποτα να περιμένουμε. Με ομολογημένες απώλειες της τάξης του 45% πηγαίνουμε σαν πρόβατα επί σφαγή. Αν δεν υπάρξουν προσπάθειες να περικοπεί αυτή η τεράστια απώλεια είναι σαν να βάζουμε νερό σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.  Πρέπει να προχωρήσουν τάχιστα όλες οι ενέργειες είτε αυτές αφορούν αλλαγές ρολογιών είτε αποκατάσταση δικτύου. Αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι.
   Ενα δεύτερο θέμα αφορά τον πρώην(:) οικονομικό σύμβουλο. Εμείς τον βλέπουμε να βολτάρει στην παραλία ενώ υποτίθεται ότι η σύμβαση του έχει λυθεί όμως πληροφορούμαστε ότι εξακολουθεί να πληρώνεται κανονικά. Μήπως μπεί κάποιος στον κόπο να μας απαντήσει τι ακριβώς συμβαίνει με αυτό το θέμα;
.

Η αναμονή καλά κρατεί...

  Οι ημέρες περνούν και τα πράγματα δεν φαίνεται να αλλάζουν και πολύ. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ντέρμπυ αλλά δεν δείχνουν πουθενά καθαρό προβάδισμα και έτσι στην καλύτερη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει την θέση της ΝΔ  και στην χειρότερη θα παραμείνουν ως έχουν. Θα αλλάξουν και λίγο τα νούμερα αλλά αυτό είναι όλο. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι με την πόλωση που προσδίδουν όλοι στις εκλογές θα είναι πολύ  δύσκολες οι μετεκλογικές συνεργασίες. Και αυτή την φορά κανένας δεν θα μας περιμένει. Εχω την αίσθηση πως οι Ευρωπαίοι μας έχουν ήδη βαρεθεί και ευχαρίστως θα μας διαολόστελναν ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Σκέφτονται όμως και τα λεφτά τους και έτσι όλο το αναβάλλουν  μέχρι να βρούν τον φτηνότερο γι αυτούς τρόπο.
  Εμείς πάλι λίγο ενδιαφερόμαστε γι αυτά και όπως είπε και ένας υπουργός της υπηρεσιακής πριν γίνει υπουργός σε ένα τηλεοπτικό πάνελ πίνουμε το ουϊσκάκι μας αμέριμνοι στο σαλόνι του Τιτανικού. Μόνο που εκείνοι δεν ήξεραν για το παγόβουνο ενώ εμείς το ξέρουμε. Ο Τσίπρας βρίζει τον Ολάντ που δεν τον συναντά, ενώ απο την πίσω πόρτα των Ηλυσίων πεδίων βγαίνει ο Βενιζέλος που βγάζει την γλώσσα στον Τσίπρα λέγοντας του ότι να εσένα δεν σε παίζει εμένα αγαπάει, ο Σαμαράς μιλάει πλέον με όλους τους Ευρωπαίους  που πριν λίγο καιρό τον είχαν στην απέξω και στην Ελλάδα όλοι μαζί τσακώνονται σε αυτά τα απίθανα τηλεοπτικά πάνελ όπου όλοι μιλάνε με όλους και ο καθένας λέει ότι θέλει.
  Και ο κοσμάκης που πλέον ακούει απο όλους ότι θα χρειαστούν θυσίες προσπαθεί να καταλάβει τι είναι καλύτερο για αυτόν και τον τόπο. Ξέρει ότι όποιος και να έρθει θα έχει πρόβλημα. Διάφοροι βολεμένοι κάνουν κολοτούμπες μπας και σώσουν τα τομάρια τους και προσαρμόζονται γρήγορα στα νέα δεδομένα αλλά πλέον ο κόσμος ξέρει...

Οταν κάθε πικραμένος γίνεται πρωθυπουργός...

  Το σχόλιο  του τίτλου για να το ξεκαθαρίσουμε απο την αρχή έχει να κάνει μόνο με την ανικανότητα συννενόησης των πολιτικών κομμάτων να βρούν ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής και σε καμμία περίπτωση με τις ικανότητες ενός άξιου και πεπειραμένου δικαστικού. Παρακολουθήσαμε και εμείς ολόκληρη εβδομάδα την διαδικασία των διερευνητικών εντολών και πως αυτή διεξήχθη. Μεταξύ μας μου θύμισε λίγο την ολυμπιακή φλόγα που την ταξιδεύουμε σε όλη την Ελλάδα πριν την στείλουμε στο Λονδίνο. Και ποιός δεν την είδε...
  Χωρίς πλάκα τώρα εκείνο που έλειψε ήταν η σωστή ερμηνεία των εκλογών. Τα αποτελέσματα ήταν με τέτοιο τρόπο δομημένα που κάθε ένας μπορούσε να παίρνει το μήνυμα που αυτός ήθελε. Ετσι όλοι οχυρώθηκαν πίσω απο την δική τους ερμηνεία για το μηνυμα με τον ΣΥΡΙΖΑ προεξάρχοντα και τους υπόλοιπους να ακολουθούν. Δεν έχει καμμία σημασία να επαναλάβουμε όσα ακούτε τόσες ημέρες. Μπορούμε όμως να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις δικές μας. Πρώτα απ' όλα ότι οι μετεκλογικές συγκλίσεις καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό απο τις προεκλογικές εξαγγελίες. Οταν δεσμεύεσαι σε πράγματα προεκλογικά είναι πολύ δύσκολο να αθετήσεις τόσο γρήγορα τα λόγια σου και να έρθεις σε μετακλογικές συμφωνίες. Αρα οι προθέσεις για μετεκλογική συνεργασίες κρίνονται εν πολλοίς απο τις προεκλογικές διακηρύξεις. Ισως αυτός να ήταν και ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να κάνει πουθενά πίσω  και ήταν υποχρεωμένος στην φυγή προς τα εμπρός. Οπου υπάρχει η πιθανότητα να πάς καλύτερα αλλά και η πιθανότητα να πας χειρότερα και να λυθεί το πρόβλημα της κυβερνητικής ευθύνης που για οποιονδήποτε και εάν εκλεγεί θα είναι ένας γολγοθάς.  
  Δεύτερο θέμα η σχιζοφρένεια των δημοσκοπήσεων όπου 75% θέλουν το ευρώ αλλά  ένα ίδιο ποσοστό δεν θέλουν το μνημόνιο. Το 80% θέλει την Ευρώπη  αλλά δεν θέλει την επιβολή όρων. Είναι τραγικό για τα κόμματα να προσπαθούν να διαχειριστούν τόσο ιδιόμορφες καταστάσεις με όρους παλαιοκαμματικούς. Ο μόνος τρόπος είναι να πείς την αλήθεια και να καταθέσεις συγκεκριμένες και καθαρές προτάσεις. Υπό αυτή την έννοια έχει δίκιο ο Αλέκος Αλαβάνος λέγοντας ότι δεν έχει πρόβλημα με την θέση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά με το γεγονός ότι αυτή δεν γίνεται γνωστή επαρκώς ως προς τα αποτελέσματα που παράγει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα - και αυτό το έλεγε ο Μάρξ -  και όποιος ονειρεύεται επαναλήψεις του 1981 είναι μακριά νυχτωμένος. Αλλωστε το γεγονός ότι κάποιοι επιθυμούν να λάβουν θέση σε μια "άλλη"  Ευρώπη όπου αφεντικά θα είναι οι γνωστοί κολοτούμπες Σοσιαλδημοκράτες  πόρω απέχουν απο την αριστερά,  εκτός και αν πιστέψουμε το BBC  και τα αγγλικά ταμπλόιντ που κατατάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην άκρα αριστερά. 

Αρχισε το μάτς...

   Σε πλήρη εξέλιξη η προσπάθεια για τον σχηματισμό κυβέρνησης απο τον δεύτερο εντολοδόχο Αλέξη Τσίπρα.  Μάλλον δεν θα δοθεί γρήγορα πίσω αφού θα χρησιμοποιηθεί ακόμα και αν αποτύχει ως μέσο προβολής για τις επόμενες εκλογές. Κατά συνέπεια πρέπει να περιμένουμε τις εξελίξεις έστω και εάν οι πιθανότητες για τον σχηματισμό κυβέρνησης μοιάζουν λίγες.
   Νομίζω όμως ότι πέρα απο το μήνυμα των εκλογών που ο καθένας το ερμηνεύει όπως του αρέσει υπάρχουν στο περιθώριο ένα δυό θέματα πολύ σημαντικά. Το πρώτο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως συνασπισμός κομμάτων δεν δικαιούται το μπόνους των 50 εδρών ακόμα και αν βγεί πρώτο κόμμα. Πρέπει να μεταξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα και όχι ως άθροισμα συνιστωσών που είναι τώρα ώστε να το δικαιούται. Πολλώ δε μάλλον να διεκδικήσει την πρωτιά όλη  η αριστερά όπου πρέπει να διαλύσουν τα κόμματα τους  το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ  και όποιος άλλος προσέλθει. Γυρνάμε λοιπόν 22 χρόνια πίσω και θυμόμαστε την διάλυση του ενιαίου Συνασπισμού και τους λόγους για τους οποίους έγινε αυτή.
   Το δεύτερο είναι ακόμα πιο σημαντικό. Η αποχή έφτασε το 36%. Τα λευκά και τα άκυρα που προσμετρώνται σε αυτήν περίπου 2-3%. Τα εκτός Βουλής κόμματα (1.200.000 ψήφοι) που δεν εκπροσωπούνται πουθενά το 19%. Μια απλή πρόσθεση αυτών κάνει 60%. Αυτό το ποσοστό λείπει απο την εκλογική διαδικασία. Αρα λοιπον όλα μαζί τα ποσοστά των  κομμάτων που μπαίνουν στην Βουλή έχουν  άθροισμα 40%. Το ερώτημα τίθεται συνεπώς αμείλικτο. Νομιμοποιούνται λοιπόν για οποιαδήποτε λύση; Και  γιατί αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έπαιρναν 49% και 190+ έδρες δεν θα είχαν την νομιμοποίηση για μέτρα ενώ τώρα που όλοι μαζί παίρνουν 40%  έχουν; Για οποιαδήποτε λύση. Αν κάποιοι καταφέρουν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση 151 βουλευτών θα εκπροσωπούν το 22,5% του εκλογικού σώματος.Αρα... 

Το μυστικό της κάλπης!!!

«Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των κομμάτων που δεν μπαίνουν στη Βουλή, όσο περισσότερα είναι τα άκυρα, τα λευκά και η αποχή, τόσο ενισχύεται το πρώτο κόμμα. Επομένως η ψήφος σε κόμμα που μπαίνει στη Βουλή πιάνει τόπο με την έννοια ότι πηγαίνει εκεί που θέλει ο ψηφοφόρος και όχι με καραμπόλα στο πρώτο κόμμα.»


Ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πάντειο πανεπιστήμιο Ηλίας Νικολόπουλος ανέφερε ότι η κατανομή των εδρών με το νόμο Παυλόπουλου, με τον οποίο γίνονται οι εκλογές, κατανέμει τις έδρες με βάση ένα πολλαπλασιασμό και μια διαίρεση.

Όπως είπε ο κ. Νικολόπουλος οι έδρες ανά κόμμα κατανέμονται με τον αριθμό των ψήφων που παίρνει ένα κόμμα επί 238 έδρες (αφαιρείται από τις 300 το μπόνους 50 εδρών και οι 12 επικρατείας) δια των εγκύρων ψηφοδελτίων. Δεν υπολογίζονται δηλαδή τα άκυρα, τα λευκά, η αποχή και οι ψήφοι σε κόμματα κάτω του 3%. Όσο μικραίνει ο παρονομαστής ευνοείται το πρώτο κόμμα. Είναι με τέτοιο τρόπο κομμένος και ραμμένος στα μεγάλα κόμματα ο εκλογικός νόμος ώστε όποιος ψηφίζει οτιδήποτε δεν μπαίνει στη Βουλή ή απέχει, είναι σα να ψηφίζει εκείνον που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους.

Όσον αφορά το άκυρο και το λευκό με βάση τον εκλογικό νόμο είναι ακριβώς το ίδιο. Θεωρούνται άκυρα και τα λευκά ψηφοδέλτια. Όσο περισσότερα είναι αυτά τα ψηφοδέλτια τόσο περισσότερο ευνοείται το πρώτο κόμμα. Κι αυτό επειδή αυξάνουν τον παρονομαστή της διαίρεσης με την οποία κατανέμονται οι έδρες. Ουσιαστικά το άκυρο και το λευκό μεγαλώνουν το ποσοστό του πρώτου κόμματος.

Σύμφωνα με τον κ. Νικολόπουλο η είσοδος πολλών κομμάτων δεν ευνοεί το πρώτο κόμμα διότι παίρνει βουλευτές από το πακέτο των εδρών χωρίς το πριμ και το ψηφοδέλτιο επικρατείας δηλαδή από τον αριθμό 238 έδρες. Έτσι όσο πιο πολλά είναι τα κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή τόσο περισσότερες έδρες χάνουν τα μεγάλα κόμματα.

Όμως όσο πιο μεγάλο ποσοστό παίρνει ένα μικρό κόμμα που δεν πιάνει το όριο του 3% για να γίνει κοινοβουλευτικό, τόσο ευνοείται το πρώτο κόμμα διότι αυξάνεται ο παρονομαστής της διαίρεσης που κάνει την κατανομή των εδρών. Πρόκειται για την αρχική μαθηματική πράξη που μοιράζει τις βουλευτικές έδρες.

Το συμπέρασμα είναι ότι αν θέλει κάποιος να ρίξει μεν ψήφο διαμαρτυρίας αλλά να μην χάσει την ψήφο του θα πρέπει να ψηφίσει ένα μικρό κόμμα που μπαίνει στη Βουλή. Διαφορετικά είναι σα να ψηφίζει το πρώτο κόμμα αφού το βοηθά να πάρει το μπόνους των 50 εδρών που δίνει ο εκλογικός νόμος και να κάνει αυτοδυναμία με μικρότερο ποσοστό.